Polinezya’nın cennet adalarından birinde, kabile şefinin kızı ve biricik mirasçısı olan Moana’nın kalbi okyanus için atmaktadır. Ancak babası, yaşadıkları adanın kabilenin ihtiyaç duyduğu her şeyi sağlıyor olmasını ve okyanusta bizzat yaşadığı tehlikeleri bahane ederek Moana’yı okyanustan uzak tutar. Zamanla adanın bitki örtüsü canlılığını kaybeder, resifte balık kıtlığı yaşanır. Moana, bütün bu olumsuzlukların altında, Maui adlı bir yarı tanrının, Tanrıça Te Fiti'nin mistik kalbi olan küçük bir taşı insanlığa hediye olarak vermek için çalmasının yattığını öğrenir. Maui, taşı çaldıktan sonra, lav iblis Te Kāa tarafından saldırıya uğramış, hem kutsal taşı hem de dilediği hayvana dönüşmesini sağlayan sihirli kancasını okyanusun derinliklerinde kaybetmiştir. Moana, resifin ötesine geçmek, okyanusta Maui’yi bulmak, onu kancası ile yeniden buluşturmak ve kutsal taşı sahibine iade etmek için kendisini bekleyen bütün tehlikelere doğru yelken açar.

Disney, son animasyon filmi Moana ile yarattığı prenses zincirine yeni bir halka eklerken mekân olarak büyüleyici Polinezya’yı seçiyor. Ancak bu mavi cennetin görsel güzelliği ve şiirsel müziği bile filmi kurtarmaya yetmiyor. Filmin merkezinde yer alan Moana, hangi yaşatan olursa olsun, izleyiciyle arasında sahici, sıcak bir ilişki kurmayı başaramıyor. Canlı dövmesi ile muziplikler yapan yarı tanrı Maui, hatta şaşkın tavuk Heihei bile bu açılardan Moana’nın önüne geçiyor. Hiç alışılmamış bir mekânda geçmesine rağmen hikâye sürekli öngörülebilir bir yataktan akmakta ısrar ediyor. Moana, yeni bir tema yaratmak zahmetine katlanmadan geçmişte kullanılan klişeleri müsrifçe kullanmaktan çekinmiyor. Kutsal bir emaneti çalma klişesi Kutsal Hazine Avcıları’nı, mistik biçimde ikiye yarılan su klişesi On Emir’i, sihirli bir eşyayı kudretli koruyucudan geri alma klişesi ise Hobbit: Smaug'un Çorak Toprakları filmlerini fazlasıyla kopyalıyor. Disney böylece çocukları nispeten eğlendirirken onlara eşlik eden büyüklerin fazlasıyla sıkılacağı bir animasyona imza atıyor.