Çizgi kahramanımız sabah evinde uyanır. Yakıp önünden geçtiği oda lambasının içinde gizlenen insanı önce görmediği düşünülür. Hemen ardından evin içinde başka insanların da olduğu fark edilince gördüğü ancak görmemezlikten geldiği veya ilgisiz davrandığı anlaşılır. Ev alıştığımız eşyaların yerini alan insan-eşyalarla tefriş edilmiştir: ayna-insan, sandalye-insan, masa-insan, askı-insan. Bu görevleri yapan eşya-insanların da durumlarından şikâyetçi olduklarına ilişkin belirti görülmez, olsa olsa hüzünlü bir durgunluk ya da kayıtsızlığa yorulabilir yüzlerindeki ifade. Kahramanımız dışarı çıktığında eşya-insan gerçeğinin eve özgü olmadığı anlaşılır: Taksi-insan, trafik ışığı-insan, kapı-insan, asansör ağırlığı-insan örneklerini sürmeye devam eder. Bir an insanların sınıf ayrımının çok belirgin olduğu, üst sınıf insanların alt sınıfları eşya olarak kullandığı bir distopik filmle karşı karşıya olunduğu düşünülür. Kısa süre sonra, bir an üst sınıftan olduğu düşünülen kahramanımızın, diğer eşya insanlarda görünen kayıtsızlıkla, bir kapı önüne paspas olarak yattığı görülünce sınıf teorisi de çöker. Bu dünyada, düzeyleri farklı da olsa, her insan eşyalaşmıştır, bir insan olarak değil, eşya olarak istihdam edilmiştir.

İstihdam, modern hayatın insana kendini yapayalnız bir nesne olarak hissettirdiğini, ancak kendisinin de kendi dışındaki insanları nesneleştirdiğini etkileyici biçimde gösteriyor. İzleyiciye kendisinin bu düzen içindeki konumunu kontrol etmeye zorluyor.